Azel “hara”, “necǝ”, “niyǝ”, “haçan” suallarını vermir, o, qorxmaz, cǝsarǝtli, sadiq dostdur, eyni zamanda onun saf bir ürǝyi var. Sevgiyǝ vǝ sǝdaqǝtǝ inanır.
Azel vǝ Gülcǝ
Bu hekayǝ ruhunda qanadları olan hamı üçün yazılıb; yaşından, arzularından, xǝyallarından asılı olmayaraq... 
“Gözlǝ, gǝlǝcǝm” demǝk daha çǝtindir, ya “Gǝl sǝn dǝ mǝnimlǝ gedǝk” söylǝmǝk? 
Nǝ qǝdǝr güclü sevǝ bilǝrsǝn ki, hündür budağa qonmuş qanadlı bir varlığa “ehtiyatlı ol, yıxılarsan” deyǝsǝn?
Babam vǝ Mǝn
“Balaca, bir gün gǝlǝcǝk sǝn böyük işlǝr görǝcǝksǝn”, – babası Azelǝ tez-tez belǝ deyǝrdi. Azel gündǝ ona yüz dǝfǝ “niyǝ” sualı verǝrdi. Günǝş niyǝ tǝkdir, daş niyǝ daşdır, quş niyǝ quşdur, bu dǝniz niyǝ buradadır...
“Bilirsǝn, sǝn cǝsur olanda nǝyisǝ bilmǝdiyin vaxt da cǝsur olur­san, etiraf edirsǝn ki, “bilmirǝm”... Ona görǝ cǝsurlar tez-tez, qor­xaqlar gec-gec “bilmirǝm” sözünü deyirlǝr”.