Dostoyevskinin “Bəyaz gecələr”i  sadədil bir insanın nakam məhəbbətindən bəhs edir. İnsan təkdir, gücsüzdür, lakin sevgi onu bircə anda elə dəyişə bilər ki, gəl görəsən... “Bəyaz gecələr” sevginin gücü, sonsuzluğu, umacaqsızlığı barədə yazılmış ən yaxşı melodramdır – su kimi axıcı, üzücü və romantikdir. Ruhunuzun ən gizlin yerlərində qoruyub saxladığınız süxurları titrədə biləcək və gözlərinizi yaşardacaq bir simfoniyadır. 
Öz şəhərinizin, kəndinizin, küçənizin sehrli gecələri yadınızdamı? Gecələri ülvi, saf duyğularınızın çulğalaşmasından sonra ya­şadığınız peşmançılıq, uğursuzluğun acı təəssüratları, gün­düz­ləri sizi üzdümü? Bundan sonra toparlanacağınıza, daha güc­lü, daha yaxşı olacağınıza söz verdinizmi? “Bəyaz gecələr”in qəh­rə­manı bax beləcə həssas, qəribə və romantikdir, lakin na­­kam sevgi onu daha da gücləndirə, yeni həyata sövq edə bilir. Bu qəhrəman məcnunsayağı ölməyi yox, yaşamağı, yaratmağı, la­kin heç vaxt unutmamağı seçir.